SAHID SUKRARAJ SHASTRI

शुक्रराज शास्त्री

शुक्रराज शास्त्रीको जन्म वि.सं १९५० साल भाद्र १३ गते रक्षाबन्धन पुर्णिमाको भारतको बनारसमा पिता माधवराज जोशी र माता रत्नमायाको सपुत्रको रुपमा भएको थियो । उनका पिता माधवराज जोशी ठूला ज्योतिषी थिए । उनी ज्योतिष विद्याको अध्ययनका लागि नै बनारस बसेका थिए । आफ्नै पिताले भविष्य अति उत्तम र ठूलो छ भन्ने भविष्यवाणी गरेतापनि पिताले सोचेभन्दा भिन्न भविष्य शुक्रराजको देखियो ।

उनी डेढ वर्षको हुँदा माधवराज जोशीको परिवार काठमाडौँ आएको थियो । त्यति वेला उनको पिताले आफ्नै कोखको बालक शक्तिशाली राणा शासनको पतनको कारण बन्नेछ भन्ने कल्पना सम्म पनि गरेका थिएनन् ।

शुक्रराज शास्त्रीले काठमाडौँमा केही वर्ष विताएका थिए । उनको पढाई घरबाट नै शुरु भएको थियो । उनको पिताले उनलाई घरमा नै संस्कृत पढाएका थिए । पछि उनी पढ्न भनेर दाजु अमरराजसँगै दरवार हाईस्कुलमा भर्ना भए । 

शुक्रराज शास्त्रीका पिता माधवराज जोशी आर्यसमाजका सदस्य थिए । उनले वि.सं १९५० देखि नै विशेष गरेर काठमाडौँ र पोखरामा आचर्यसमाजको प्रचारप्रसार गरेका थिए । उनी जाग्रत मान्छे थिए । त्यति खेरको नेपाली समाजमा राजनीतिक कार्य असम्भव भएकोले उनी सामाजिक र धार्मिक क्रान्तिद्धारा जनतामा चेतना जगाउन चाहान्थे । नेपाली समाजमा ब्याप्त पुरोहित वर्गको अनुचित दवाव, जातपात, छुवाछुत, कर्मकाण्ड, श्राद्ध, दान, मुर्तिपुजा इत्यादिको उनी विरोध गर्दथे । उनले आफ्नो बावुआमाको अन्त्यष्ति क्रिया पनि फरक ढँगले गरे । लास जलाउन लैजाँदा बाटामा रोएर जाने , आफन्तहरुलाई भोज खुवाउने, पुरोहितलाई मृतकको नाममा दान दिने काम उनले गरेनन् । यसबाट जनचेतना बढ्छ , रुढिवाद र पुरोहितवाद खत्तम हुन्छ भन्ने राणा शासक चन्द्रशमशेर र वडा गुरुजु प्रयागराजले बुझेका थिए ।  त्यसैले दुवै मिलेर उनका गुरु गुरुदत्तलाई चन्द्रशमशेरको बैठकमा गुरु पुरोहित र पण्डितका सामु शस्त्रार्थ गर्न बोलाइयो ।

त्यहाँ माधवराजले जातपात, श्राद्ध, मर्दापर्दा पुरोहितलाई दिइने दानको र पुरोहितवादको तर्कपुर्ण रुपमा खण्डन गरे । त्यति वेला उनले शुद्रले र स्वास्नी मान्छेले वेद पढ्नुहुन्छ , गायत्री मन्त्र पनि जप्नु हुन्छ भन्ने विचार राखे । मुर्ति पुजाको प्रशंंग उठ्दा पशुपतिको मुर्ति पनि ढुँगाकै कुदिएको हुँनाले पुजा गर्नु जरुरी छैन भन्ने विचार राख्दा त्यसमा समर्थन गर्ने उनका गुरु गुरुदत्त देश निकाला गरिए भने माधवराजलाई वडागुरुज्युले नेपालमा राजादेखि मानिआएको पशुपतिनाथलाई ढुंगा भन्नेलाई कुट्न पाउँ महाराज भनी नृशंस तरिकाले कुटपिट गरे, गराए । माधवराजको टाउको फ्ट्यो, रगतको टाटैटाटो भएको लुगामा माधवराजलाई प्रहरीले सिंहदरवारबाट तीन शहर घुमाई ठानामा ल्याएर थुन्यो । उनका छोराहरु अमरराज र शुक्रराजलाई दरवार हाईस्कुलबाट निकालियो । आर्यसमाजीहरुको हातको पानी चल्दैन भन्ने प्रचार गरियो । बावुको विचारबाट छोराहरु प्रभावित नहुन भनेर श्री ३ र पण्डितहरुले यस्तो गरेका थिए । माधवराजकी श्रीमती र परिवारको अरु नातेदारहरुसँग सम्बन्ध टुट्यो । चिनेजानेकाले नदेखेजस्तो गर्न थाले । चारैतिरको यस्तो बेइज्जतीबाट बच्न उनीहरुले बल्लतल्ल कमाण्डर इन चिफ भीम शमशेरबाट वीरगंज जाने राहदानी पाए र वीरगंज गए । त्यसबखत शुक्रराज १२ वर्षका थिए ।

थुनाबाट कैद मुक्त हुनु २० दिनअघि जुक्ति पु¥याएर भागेपछि माधवराज आफ्नो परिवार सहित भारत पसे । ज्योतिष पिताबाट संस्कृत सिक्न थालेका उनका छोराहरुले भारतीय आर्यसमाजद्धारा स्थापित सिकन्दवादको गुरुकुलमा थप प्रारम्भिक शिक्षा प्राप्त गरेका थिए । उक्त गुरुकुलका अध्यक्ष पण्डित मुरारीलाल शर्माको ब्यवस्थापनमा शुक्रराज शास्त्रीले शास्त्री परिक्षा पास गरे । त्यसपछाडी नै उनलाई शुक्रराज शास्त्री भन्न थालिएको थियो । पछि उनले पञ्जाब विश्वविद्यालयबाट एम ए परीक्षा पनि दिएका थिए ।

यस प्रकारको औपचारिक शिक्षाबाहेक शुक्रराज शास्त्रीले आफ्नो कष्टपूर्ण जीवन संघर्षबाट पाएको शिक्षा धेरै महत्वपुर्ण थियो । त्यसले उनलाई जीवन संघर्षमा स्पातजस्तै द¥हो बन्न मदत गरेको थियो । कुनै कसुर नगरी आफ्नो बाबुलाई निर्घात कुटेर तीन शहर घुमाई जेल हाल्नु,  बाबु जेल परेपछि आफूलाई स्कुलबाट निकाल्नु, पानी चल्ने घोषणा गर्नु इत्यादीबाट आफू र आफ्नाी आमासहित परिवारले जुन अवहेलना बेहो¥नु प¥यो, सानै उमेरमा हण्डर खानु प¥यो आफ्ना आमाले केटाकेटी हुर्काउन लुगा सिएर जुन संघर्ष गर्नुप¥यो र अन्त्यमा आफूहरु विदेशिनु प¥यो त्यसबाट राणा सरकारको नेपाली जनताप्रति कति जिम्मेवार थिए उनीहरु मान्छेलाई जनावरसरह ब्यवहार गर्दथे भन्ने कुरा उनका सामु प्रष्ट भयो । यसबाट शुक्रराजलाई अन्याय, अत्याचारको विरोध गर्ने भावना, क्रान्ति गर्ने प्रेरण, संघर्षमा दृढतापुर्वक लाग्ने र हाँसी हाँसी ज्यान दिनपनि सक्ने साहस प्राप्त भएको अनुमान गर्न सकिन्छ ।

शुक्रराज शास्त्रीले भारतको अलाहवादस्थित डि.ए.भी स्कुलमा चार वर्षसम्म प्रधान अध्यापक भएर काम पनि गरेक थिए । उनले हिन्दु महासभाका लागि दार्जलिङ्गमा पनि काम गरेका थिए । उनले भारतका चर्चित समाज सुधारक मनमोहन मालवीयसँग २ वर्ष सँगै काम गरेका थिए ।

शुक्रराज शास्त्रीको पहिलो विवाह वि.सं १९७५ फागुनमा काठमाडौँकै खड्क पप्र. गोर्खालीकी छोरी पद्मिनीदेवीसँग भएको थियो । शुक्रराज शास्त्री भारतमा नै रहदा उनको मृत्यु भयो । पछि वि. सं १९९४ मा उनको दोस्रो विवाह आदिभक्तकी छोरी शहिद धर्मभक्त माथमाकी बहिनी मेनकादेवीसँग भएको थियो । 

विवाहको एक वर्ष पछि नै आफ्नो पतिसँग उनको विछोड भएको थियो । विरहब्यथाले गर्दा सुत्केरी भएको केही घण्टापछाडी उनको र केही घण्टा पछाडी उनको नवजात छोरी दुबैको मृत्यु भएको थियो । शुक्रराजकी श्रीमतीले अन्तिम समयमा आफ्नो पतिलाई भेट्न गरेको याचना क्रुर राणा सरकारले स्वीकारेनन् र त्यही निराशा र चिन्ताको बीचमा उनको मृत्यु भयो ।

DR. SANDUK RUIT (डा सन्दुक रुइत)

DR. SANDUK RUIT A MAN WITH MISSION.

आफ्नो जीवनको अमूल्य अँग आँखाको ज्योति गुमाएर अन्धकारमा भौतारिरहेकाहरुका लागि उज्यालो किरण प्रदान गरी सुनदर संसार चियाउन अवसर दिने डा. सन्दुक रुइतको जन्म सन् १९५४ सेप्टेम्वर ४ मा पुर्वी पहाडी जिल्ला ताप्लेजुङको तिब्बतसंगैको सिमावर्ती गाउँ ओलाङचुङगोलामा भएको थियो । उनी त्यस्तो धरातलमा जन्मिएका थिए, जहाँको जीवन कष्टकर र निरस सिवाय केही थिएन । कठिनाईमा नै मानिसको वास्तविक परिक्षा हुन्छ र जसले कठिनाइलाई पनि सहजताका साथ चुनौतिको रुपमा स्वीकार गरी आफ्नो लक्ष्यका अघि बढ्छ र ऊ सफल हुन्छ भन्ने कुरालाई उनले मनन् गरेका थिए । ११ दिनको कठिन यात्राबाट भारतीय सुन्दर शहर दार्जलिङ पुगी त्यहाँ रहेका सेन्ट रोवर्ट स्कुलबाट उनले कक्षा ८ सम्मभको अध्ययन गरे । उनले काठमाडौँमा रहेको प्रसिद्ध शैक्षिक संस्था सिद्धार्थ बनस्थली स्कुलबाट एसएलसी परीक्षा उतिर्ण गरेका थिए ।

त्रिचन्द्र कलेजबाट आईएस्सीको अध्ययनपश्चात् उनले भारतको लखनउबाट एमबीबीएस अध्ययन पुरा गरे । आफ्नो जीवनकोलाई मानव सेवामा नै अर्पण गर्ने बाल्यावस्थादेखिको आफ्नो सपनालार्य साकार पार्ने क्रममा उनले शुरुको पाँच वर्ष देशको जेठो अस्पताल वीर अस्पतालमा चिकित्सकको रुपमा काम गरे । आजभन्दा ३३ वर्ष अघि धनगढीमा सञ्चालन भएको आँखा शिविरमा धेरै मानिसहरु आँखाको उपचारको लािग आएका थिए, जसमा धेरै जनालाई मोतिविन्दु भएको थियो, आँखाको सफल शल्यक्रिया पश्चात उनीहरु पावरदार चश्माको सहायताले सुन्दु सँसार चियाउन सक्थे । छोटो समयमा ने धेरै मानिसहरुले आँखा देख्दाको अविष्मिरणीय क्षणले उनलाई आँखा विशेषज्ञ बन्न प्ररित गरेको थियो ।

सन् १९८१ देखि १९८२ सम्म नेपालमा अन्धोपनसम्बन्धी सर्वेक्षणमा सहभागी भई मुलुको २५ जिल्लामा भ्रमण गरी उनले अन्धोपनसम्बन्धी समस्याको बारेमा नजिकबाट साक्षात्कार गर्ने मौका पाए । सन् १९८४ मा अखिल भारतीय आयु्र्विज्ञान संस्थानमा आप्थेल्मोलनीमा स्नातकोत्तर गरी स्वदेश फर्के ।

आँखा सम्बन्धी उपचारमा ख्याती कमाएका अष्टे«लियाली नेत्र चिकित्सक फ्रेड हल्लोज सन् १९८५ मा विश्व स्वास्थ्य संगठनको तर्फबाट परामर्शदाताको रुपमा छनौट भई नेपाल आएका थिए । डा. रुइतको परिश्रमी स्वभावबाट प्रभावित भएर डा. फ्रेडले सन् १९८६ मा उनलाई मोतिविन्दुको उपचारमा विशषज्ञता हासिल गर्न अष्ट्रेलिया आमन्त्रण गरे । यसले उनको मानसपटलमा स्वास्थ्यको क्षेत्रमा नयाँ कुरा सिकेर राष्ट्रलाई अझ बढी योगदान गर्नुुपर्छ भन्ने भावना जागृत भयो ।

नेपाल जस्तो विकासोन्मुख देश, जहाँका जनता गरिवीमा पिल्सिएर रोग, भोक, अभावमा आफ्नो सम्पुूर्ण जीवन ब्यतित गर्न बाध्य भएका छन् , त्यहाँका जनताको अन्धोपनको मुख्य कारणका रुपमा रहेको मोतीविन्दुको उपचारलाई सरल र गुणस्तरीय बनाउने मूख्य ध्येय लिएर सन् १९९८ मा उनी फ्रेड हल्लोज, हल्लोज पत्नी ग्याबी र टिम म्याकरिन मिलेर नेपाल आई प्रोग्राम अष्ट्रेलिया–नेपाल स्थापना गरे । यस संस्थाको उद्देश्य नेपालमा अन्धोपन निवारणको लागि सहयोग जुटाई मोतिविन्दुको उपचार सर्वसुलभ र गुणस्तरीय बनाउनु थियो । यसका लागि स्वदेशी तथा विदेशी शभेच्छुकहरुको सहयोग जुटाउनु पनि थियो । आँखाको शल्यक्रियामा प्रयोग हुने अति गरिब राष्ट्रका लागि समेत उपयोगी, सुरक्षित, प्रभावकारी र मितब्ययी मोतिविन्दु शल्यक्रिया विधि इन्टा अकुलर लेन्स प्रविधिका साथ डा. रुइत नेपाल फर्के ।

उनेका टिमले नेत्र विज्ञानको लागि प्रयोग गरेका आधुनिक प्रविधि प्रयोग गर्नु अगाडी नेपालमा पुरानो प्रविधिबाट मोतीविन्दुको उपचार गरिन्थ्यो, जसबाट विरामीले पीडामात्र होइन, रोग बल्झिने समस्या पनि झेल्नुपथ्र्यो । उनीहरुले बाक्लो र पावरवाला चश्मा प्रयोग गनु पथ्र्यो । गुणस्तरीय आँखा स्याहार गरिब भन्दा गरीबसम्म पु¥याउनको लागि आत्मनिर्भर अस्पताल बनाउने पनि उनको धोको थियो । सन् १९८० को दशकको अन्त्यदेखि नै मातीविन्दुको शल्यक्रिया गर्ने प्रविधि सर्वसुलभ तथ गणस्तरीय पार्ने प्रयास गरेका उनले सन् १९९४ मा तिलगंगा अस्पतालको स्थापनापछि सो अस्पतालले आँखाको शल्यक्रियामा प्रयोग हुने अल्ट्रा अकुलर लेन्सको उत्पादन गरी त्यसको मुल्यमा कमी गर्नूका साथै विदेशमा समेत निर्यात गर्न सफल भयो । आम नेपालीलाई आँखाको स्याहार गर्नु पछै भन्ने भावनाको प्रष्फुटन गराई प्रशंसायोग्ग काम गर्न पनि यो सफल भयो । उनको कर्मथलो तिलगंगा आँखा अस्पतालले गणस्तरमा कुनै सम्झौता नगरी आँखा रोगीलाई सर्वसुलभ सेवा प्रदान गरी उदाहरणीय पहिचन बनाउन सफल भयो ।

डा. रुइतले ८० हजारभन्दा बढी नेत्ररोगीहरुलाई मोतीविन्दुको सफल शल्यक्रियामार्फत नयाँ संसार देखाउने सफलता हासिल गरेका छन् । उनले ५०० भन्दा बढी जनालाई इन्ट्रा अकुलर लेन्स प्रविधिको बारेमा तालिम दिएका छन् । उनको टिमले विकास गरेको यो प्रविधि अफ्रिकाको १० मलुक, दक्षिण अमेरिकाको ३ वटा मुलुक र एशियाका चार, उत्तर कारिया, भियतनाम, कम्वोडिया, थाइल्याण्ड, भारत भुटान, चीनलगयतका मलुकमा उपयोगी सिद्ध भएको छ ।

मोतीविन्दुको शल्यक्रिया गर्ने प्रविधि न्युनतम सुविधाभएका विपन्न देशमा पु¥याउन योगदान गर्ने डार सन्दुक रुइतलाई सम्पन्न देश अष्ट्रेलिया र विभिन्न अन्तराष्ट्रिय निकायले उच्च ओहोदामा बसेर काम गर्ने अवसर पनि प्रशस्त मात्रामा दिएका थिए । तर उनले ती सबै प्रस्तावलाई लत्याएर नेपाल र नेपालीको सेवामा आफ्नो जीवनको अमूल्य २५ वर्ष विताएका छन् । उनले तिलगंगाको सेवालाई विस्तार गर्ने क्रममा घुम्ती शिविर मार्फत देशको सुगम देखि विकट गाउँमा समेत सेवा प्रदान गरेका छन् ।

मानव सेवाको लागि कुनै पनि अन्राष्ट्रिय पर्खालले छेक्दैन भन्ने मान्यता राख्ने उनले भियतनाम, भारत, कोरिया र चीनजस्ता मुलूकमा मोतीविन्दुबाट पिडित हजारौँलाई वनजीवन प्रदान गरेका छन् । उनको र तिलगंगाको मानवीय सेवाको उच्च कदर गर्दै विश्व प्रसिद्ध समाचार संस्था वि.वि.सी न्युजविक, टाईम्स रिडर्स डाईजेस्ट र नेसनल जोग्राफी च्यानल जस्ता संचार माध्यमहरुले महत्वपुर्ण स्थान दिएर यसको योगदानको बारेमा विश्वब्यापी रुपमा प्रचारप्रसार गरेका छन् । आफ्नो क्षमतालाई उपयोग गर्ने क्रममा सन् १९९५ मा डा. रुईत र अमेरिकाका आँखा विशेषज्ञ जेफ टाविन मिलेर संचालनमा ल्याएको प्रोजेक्ट पनि एसियाली मुलुकमा रहेका मोतीविन्दुका विरामीलाई आँखाको ज्योति प्रज्योलित गनृ कम्मर कसेर लागेको छ । उनी भन्छन् – आँखा उपचारमा नेपालले अन्राष्ट्रिय पहिचान बनाएको छ । तर यस क्षेत्रमा गर्न धेरै बाँकी छ । र सवैको पहुँचमा स्वास्थ्य सेवा पुगेको छैन । यसका लागि सरकारी नीति स्पष्ट हुनुपर्छ र स्वास्थ्यको क्षेत्र विकेन्द्रिकृत हुनुपर्छ ।

आउँदा दिनमा आँखा उपचारलाई अझ प्रभावकारी बनाउन कम खर्चमा गणस्तरीय उपचार सेवा न्युन आर्थिक स्तरमा रहेका समुदाय तथा वर्गलाई लक्षित गरी विस्तार गर्ने लक्ष्य उनले लिएका छन् । तिलगंगालाई एशिया क्षेत्रकै प्रमूख तालिम केन्द्र बनाउने पनि उनको. योजना छ ।

नेपालको एउटा दुर्गम गाउँमा जन्मिएर आँखाको अन्धोपन निवारणकालागि नौलो प्रविधि विकास गरी विपन्न मानिसलाई पनि सर्वसुलभ एवम् गुणस्तरीय सेवा उपलब्ध गराई सफल शल्लक्रियामार्फत नया संसार देखाउन सफलता हासिल गरेका डा. रुइतको योगदान अविष्मरणीय छ । वि.सं २०६३ साल श्रावण १५ गते उनले प्रतिष्ठित रोमन म्यागासेसे पुरस्कार पाएको घोषणा विद्युतिय संचार माध्यमबाट प्रशारण हुँदा सम्पुर्ण नेपालीको शिर गौरवले उचो भएको छ । यति ठूलो सम्मान पाउँदा पनि उनको कुनै घमण्ड छैन । उनी भन्छन – यसले नेपालीलाई नेपालमै बसेर काम गर्न सक्छ भनी प्रमाणित गरेको छ । दुख र संघर्षलाई कसै न कसैले पहिचान गर्दो रहेछ भन्ने अनुभूति भएको छ ।

डा सन्दुक रुइत को जीवनगाथाबाट हामी युवाहरुले आ–आफ्नो क्षेत्रबाट आफूमा भएका सृजनात्मक क्षमतालाई राष्ट्रको सर्वाङिगण विकासमा लगाउने प्ररणा पाउन सक्छौँ । साथै मानव सेवामा लाग्ने मानिसको कदर विश्वले गर्छ भन्ने कुरा पनि उनको जीवन गाथाबाट प्रमाणित हुन्छ ।

NAWA YUWA 108

B.P KOIRALA "विपी कोईराला"

FAMILY AND EARLY LIFE

September 8, 1914 was a memorable day in the life of Dibyadevi. On that day in the ancient and holy city of Kashi, on the banks of river Ganges, she gave birth to her first son Bisheswar Prasad Koirala. Dibyadevi was the second wife of Krishna Prasad Koirala. She had come to  Kashi from Biratnagar to take care of heraged mother-in-law who had opted, following Hindu belief, to live in Kashi for the rest of her life. Performing the ritual of Kashivas in the last phase of one's life was a luxury those days which only the rich could afford. Krishna Prasad Koirala could afford it for his mother. He had Established a sound business in Nepal Terai. The youngest son of Nandikeshwar Upadhyaya (who died quite young) Krishna Prasad Koirala grew to be a self-made man.

               

 From his ancestral home in Dumja, a village 36 kilometres east of Kathmandu, Krishna Prasad had migrated to Biratnagar, then a small hamlet in the south-east of Kathmandu.

                

Soon after settling there, he got a Kali temple built and then plunged into business, acquired large property and developed a network of business establishments. Knowledgeable people relate that it was Krishna Prasad who had converted, the hamlet Biratnagar, into a commercial and industrial centre.  Later he had become Custom Collector of the whole Tarai belt. In those days, this post was auctioned to the highest bidder of Nepal. Later on, he had also become the sole agent for imported cigarettes in Nepal from Darjeeling across the Indo-Nepal border.

 Those were the days when prosperous Nepali citizens used to journey to Calcutta and Kashi, but for different reasons. Calcutta provided exclusive tailoring, shoes Made to order best landau to ride, pleasure houses, theatre and a haven for the 'dandies'. To Kashi, it was a religious call, a dip in the holy Ganges, ride on an ekka or a tonga and Banarasi mithai, puri and kachauri to eat.

                These cities held also fond memories for Nepali rebels against the ruling Ranas, who used to escape to India and take shelter in these cities during the late nineteenth century.

FATHER : A SOCIAL REFORMER

Krishna Prasad had every reason to be proud of his achievements. He had two wives, a flourishing business, nine children, and more wealth than a Brahmin could ever dream of. He was a father of six sons – Matrika Prasad Being the eldest, then Bisheswar Prasad, Keshab Prasad, Tarini Prasad and Girija Prasad. In between these was another son who died in infancy. He had four daughters – Nalini, Indira, soubhagya and Vijayalaxmi.

                Once, while going on a business trip on his horse, he introspected on his won life and achievements.

He had done everything for his family, but he wondered, what had he done for his less fortunate countrymen? The thought kept haunting him for long until he announced to his family and friends that he wanted to construct a hospital and a school in Biratnagar. Many well wishers tried to dissuade him on the ground that it was an exclusive sphere of the state and if he went on this mission, the Ranas would certainly take umbrage at this sort of defiance to their authority. It would certainly have been unwise to incur the displeasure of the ruling Ranas.

Nepal under the Prime Ministership of Shri Chandra Shamsher Jung Bahadur Rana was not a congenial place for any sort of civic activism. Reformist movements, like the one initiated by Shri Madhav Raj Joshi on the lines of Arya Samaj, were crushed in no time. Joshi himself was caned in public and put behind the suppress any reformist movement in Nepal. But these movements, howsoever small or ephemeral, had lasting effect on the minds of the common people.

 In spite of repressive social conditions and despotic Rana rule, Krishna Prasad koirala went ahead with his plans. He went to Calcutta, looking for a teacher for his scholl and a doctor for the hospital in Biratnagar. The two-some who came with him eventually become his friends and helped Krishna Prasad koirala to renounce wordly pursuits for higher goal in life. He had also starte dwritting in Nepali on the political affairs of the country. Besides, he set up a women's organization in Biratnagar. His wife and sister become, respectively, its president and Secretary. At his initiative, a letter was sent to the Prime minister's wife in Kathmandu requesting her to become the patron of this organization. Naturally, the request was ignored.

All that Krishna Prasad was doing, other than his business, was not to the liking of the Ranas. At it seem, he was destined to incur the wrath of the Prime Minister. It so happened that on one winter morning in the early 1920, Krishna Prasad koirala saw man on his way to India in search of a job. It was bitterly cold morning and, in that biting cold, the haggard had only tattered clothes on him which could scarcely cover his body. Krishna Prasad Koirala was badly moved by the miserable condition of the man. The first thing he did was that he gave that man new clothes to wear and took his tattered ones. When he reached home, he requested his wife to make a parcel of the rags. He sent that parcel to the prime minister of Nepal, along with a letter. The letter stated " I am afraid, when the parcel is opened, it may create some consternation in the Durbar. But I wan tyour Highness to understand the conditions in which your subjects live." BP who narrated this episode in the seventies in an interview observed that his father " was a social reformer and not a rebel in the beginning. He just wanted the Governmnet to be aware of the miserable economic conditions of the people. It was farthest from his mind to go against the Government. But Circumstances willed otherwise and forced him to act in a manner which he would have willingly avoided."

When BP Spoke....

Maha Kavi Laxmi Prasad Devkota

Laxmi Prasad Daevkota (November 12, 1909 – September 14, 1959), was a Nepali poet. He is undoubtabally  the best writer in the Nepali Language. He has written great works in the Nepalese Literature. He is best known for the poemic sotry "Muna Madan."There are several tribute to the poem Muna Madan.This is a poem which shows poverty and their desire to survive among the people of Nepal .

Starting Life:

Devkota was third son of Pandit Til Madhav and Amar Rajya laxmi Devi. He was born in Dhobhidhara, kathmandu on the day of Laxmi pura mostly known as Dipawali, a festival of Lights. which is a day of celebration of goddess laxmi, the symbolic goddess of wealth. His parents considered his birth as a gift from goddess and named him Laxmi prasad( A holi gift of goddess laxmi). He is well considered as one of the famouse icon of nepali literature.He was very kind hearted person. He always trying to help anyone who is in a trouble.
]

When LPD spoke....

"MAHA JODI" The kIngs of comedy